مرحوم ثقة الاسلام کلینی قدس سره در کتاب «اصول کافی» از هشام بن سالم از حضرت امام جعفر صادق علیه السلام نقل کرده است:
«مَرَّ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ صَلَوَاتُ اللَّهِ عَلَیْهِمَا عَلَی الْمَجْذُومِینَ وَ هُوَ رَاکِبٌ حِمَارَهُ وَ هُمْ یَتَغَدَّوْنَ فَدَعَوْهُ إِلَی الْغَدَاءِ، فَقَالَ: أَمَا إِنِّی لَوْ لَا أَنِّی صَائِمٌ لَفَعَلْتُ فَلَمَّا صَارَ إِلَی مَنْزِلِهِ أَمَرَ بِطَعَامٍ، فَصُنِعَ وَ أَمَرَ أَنْ یَتَنَوَّقُوا فِیهِ، ثُمَّ دَعَاهُمْ فَتَغَدَّوْا عِنْدَهُ وَ تَغَدَّی مَعَهُمْ.»(۱)
حضرت امام علیّ بن الحسین علیهما السلام در حالی که سوار بر دراز گوش خود بودند از کنار چند نفر جذامی می گذشتند. آنان در حال خوردن چاشت (صبحانه) بودند و امام را به خوردن غذا دعوت کردند، حضرت فرمودند: اگر روزه نبودم، با شما غذا می خوردم. پس هنگامی که به خانه خود رسیدند، دستور دادند [اهل خانه] غذائی درست کنند. و در تهیه غذا هر چه می توانند [از خرج مضایقه نکنند] و غذای با کیفیتی طبخ نمایند. سپس آن ها را [به خانه خود] دعوت کردند. پس آنان نزد حضرت غذا خوردند و حضرت هم با ایشان غذا خوردند.
۱- . اصول کافی، ج سلام الله علیها ، ص۲۸۰؛ بحارالانوار، ج۴۶ ، ص۵۵٫
