نامه ای که عبدالملک مروان به حجاج نوشت عبدالله بن زیبر با قدرت گرفتن در مکه تا توانست به بزرگان بنی هاشم و مخالفان و منتقدانش سخت گرفت . در همین راستا محمد حنفیه و پیروانش را به قتل تهدید کرد و آنها را زندانی نمود .از طرفی هم بنی امیه و مروان حکم و خانواده اش را از مکه اخراج کرد. مروان فرصت یافت تا در شامات به مخالفت با ابن زیبر پرداخته و برای خود و تشکیل حکومت برای بنی امیه مقدماتی را فراهم نماید . بالاخره بر این امر موفق شد و توانست مردم را با خود متحد کند . مروان پس از مدتی به دلیل بیماری که داشت از دنیا رفت و عبدالملک ، فرزندش به خلافت رسید .
عبدالملک مروان پس از خلافت، حجاج بن یوسف را برای مقابله با ابن زبیر به مکه فرستاد .
حجاج توانست پس از محاصره مکه و شش ماه جنگ با زبیریان، بر آنها پیرو شده و با قتل عبدالله بن زبیر حکومت را به دست بگیرد.
حجاج تا می توانست بر مردم سخت گرفته و خونریزی برای او امری عادی می نمود تا اینکه مورخان تعداد کسانی که به دست وی کشته شده اند را تا ۱۳۰ هزار نفر نیز یاد کرده اند به حدی که این خونریزی حتی به مذاق عبدالملک مروان نیز ناخوشآیند جلوه نمود .
عبدالملک به دلیل حفظ پایه های حکومت خود نامه ای به حجاج نوشته و او را از این کار بازداشت .
از عبدالله زاهد نقل شده است که وقتی عبدالملک بن مروان خلافت را بر عهده گرفت، نامه ای بدین مضمون به حجاج نوشت:
بسم الله الرحمن الرحیم
از امیرالمؤمنین عبدالملک بن مروان به حجاج بن یوسف. اما بعد، از ریختن خون فرزندان عبدالمطلب بپرهیز؛ زیرا خود شاهد بودم که آل ابی سفیان به چنین کاری اقدام کردند (و خون آنان را ریختند) و اندکی بیش حکومتشان باقی نماند. والسلام.
عبدالملک پس از نوشتن این نامه آن را مهر و موم کرده و مخفیانه به سوی حجاج فرستاد و به او پیغام داد این راز را مخفی بدارد، ولی این راز برای علی بن الحسین علیه السلام مکاشفه شد. از این رو، در نامه ای به عبدالملک نوشت:
بسم الله الرحمن الرحیم
از علی بن الحسین به عبدالملک بن مروان، امیر بر مؤمنان. اما بعد، تو در فلان روز از فلان ماه نامه ای به حجاج نسبت به ما فرزندان عبدالمطلب با چنین مضمونی نوشتی. خداوند نیز این عمل تو را بدون پاداش نمی گذارد.
آنگاه نامه را در همان روز برای عبدالملک فرستاد. وقتی نامه علی بن الحسین علیه السلام به دست عبدالملک رسید، دانست که نامه علی بن الحسین علیه السلام درست همان روزی نوشته شده که وی به حجاج نامه داده بود. همچنین دریافت درست همان روزی که وی غلامش را به سوی حجاج فرستاده بود، در همان روز غلام علی بن الحسین علیه السلام از مدینه به سوی او رهسپار شده است. از این رو، بر درستی گفتار و بزرگی و صلاح علی بن الحسین پی برد و غلام آن حضرت را گرامی داشت و هدیه هایی برای امام فرستاد.
