مرحوم علامه مجلسی قدس سره از کتاب «أمالی» شیخ أقدم، مرحوم شیخ صدوق قدس سره از معمر روایت کرده است:
در محضر حضرت امام جعفر صادق علیه السلام نشسته بودم که زید بن علیّ بن الحسین علیهم السلام آمد و با دستش دو طرف در را گرفت. حضرت امام جعفر صادق علیه السلام به او فرمودند:
«یَا عَمِّ أُعِیذُکَ بِاللَّهِ أَنْ تَکُونَ الْمَصْلُوبَ بِالْکُنَاسَةِ.»
ای عمو! تو را به خدا پناه می دهم از این که تو را در کناسه به دار آویزند.
مادر زید گفت: به خدا سوگند، حسد به فرزندم شما را بر آن داشت که این سخن را بگوئید!!
حضرت امام صادق علیه السلام فرمودند: کاش حسد بود!
اما از پدرم شنیدم که از جدّم حضرت امام زین العابدین علیه السلام نقل کردند:
«یَخْرُجُ مِنْ وُلْدِی رَجُلٌ یُقَالُ لَهُ زَیْدٌ یُقْتَلُ بِالْکُوفَةِ وَ یُصْلَبُ بِالْکُنَاسَةِ یُخْرَجُ مِنْ قَبْرِهِ نَبْشاً تُفَتَّحُ لِرُوحِهِ أَبْوَابُ السَّمَاءِ یَتَبَهَّجُ بِهِ أَهْلُ السَّمَاوَاتِ»(۱)
یکی از فرزندانم که به او زید می گویند. در کوفه قیام می کند، و کشته می شود. و در کناسه او را به دار می آویزند. بدنش را در حالی که قبرش را نبش کرده اند بیرون می آورند. درهای آسمان برای روحش باز شده و اهل آسمان ها از دیدار روح او خشنود می شوند.
گزارش تصویری از حرم زید بن علی بن الحسین در شهر بابل را ار اینجا ببینید
